Bootje varen, theetje drinken (Dalyan 2)

25 augustus 2016 - Dalyan, Turkije

Zeg je Dalyan, dan zeg je water. Het is de levensader van het dorp. Vroeger vooral vanwege de visvangst en de rijstbouw, nu met name door het toerisme. En bij water horen bootjes en die zijn er in het kleine plaatsje aan de Turkse zuidwestkust genoeg. DalyanAls je op een vroege zomerochtend langs de kade loopt, liggen ze er soms drie rijen dik. De meesten zijn bedoeld om dagjesmensen te vervoeren tijdens een excursienaar de koningsgraven, de antieke stad Kaunos, de modderbaden of het beroemde Iztuzu-strand. Zittend in de theetuin langs de rivier kun je ze de hele dag bewonderen, zowel de bootjes als de toeristen.

‘Ik vraag altijd een redelijke prijs, niet te veel en niet te weinig. Een prijs die toeristen willen betalen en waar ik van kan leven. Iedereen blij, toch?’
Mustafa kijkt me aan met zijn opvallend grijsblauwe ogen. Een ondeugend glimlachje speelt rond zijn mond. Maar hij heeft gelijk. De prijs die hij vraagt wil ik best betalen en hij is er waarschijnlijk ook tevreden mee. Een win-win situatie, mag je zeggen.
Eigenlijk is dat altijd zo in Dalyan. Er worden zelden buitensporige bedragen gevraagd voor een bootje. Wat onderhandelen kan geen kwaad, maar is vaak niet eens nodig. Probeer niet het onderste uit de kan te halen, daar word je niet vrolijk van. Zorg dat je een beetje weet wat er gevraagd wordt, bepaal dan de prijs die je wilt betalen. Wordt die geaccepteerd, dan is iedereen blij.

En blij waren we. En niet alleen met de prijs. Ook het gezelschap van Mustafa, die meer dan dertig jaar in Berlijn heeft gewoond en gewerkt, was erg aangenaam. Mustafa is zoals zoveel schippers in Dalyan niet opdringerig, maar gezellig als je hem uitgenodigt tot een gesprek. En zijn Duits is, net als het mijne, nog meer dan goed Cemils placegenoeg, dat maakt het gesprek wel zo makkelijk. Met zijn pruttelbootje vaart hij ons naar Cemils place, de barbecueplek aan het meer, net voorbij Sultaniye. Overdag meestal een oase van rust en de uitgelezen plek om een paar uurtjes te chillen in de schaduw aan het water. Het is zaterdag. Een zaterdag in augustus in het jaar van de coup. Het meer is uitgestorven. Geen bootje te zien. Zelfs bij het kuuroord is er niemand. De gevolgen van de onrust in het land zijn goed te merken. De mensen in Dalyan en al die andere toeristische gebieden zullen de komende winter de broekriem flink moeten aanhalen en hopen dat de rust snel terugkeert.
Voor ons heeft deze treurigheid echter ook een keerzijde. We genieten van de rust, het water, de natuur en het aangename gezelschap van Cemil en Mustafa.

Behalve een privéboot kun je in Dalyan natuurlijk ook groepsexcursies boeken met een boot. Mogelijkheden ten overvloed.

netjes op een rijDe goedkoopste is de dolmusboot naar het strand. Voor een vaste prijs van ongeveer drie euro word je met de public boot van de Dalyan-coöperatie heen en terug naar het Iztuzu-strand gevaren. Een altijd heerlijk tochtje van zo'n drie kwartier door de delta.

Verder kun je kiezen uit verschillende dagtochten. Naar de andere kant van het Köyceğiz-meer voor de markt, met op de terugweg een bezoek aan het kuuroord Sultaniye.

Over zee naar het zogenoemde Bacardi strand of naar de baai van Ekincik. Heerlijk zwemmen, duiken in de Blue Cave en vissen onderweg. Lunch inbegrepen.

Krabben vangen, zwemmen in het meer bij Candır, waar warmwaterbronnen voor een bijzondere zwemervaring zorgen. Of je kunt met de duikschool mee de zee op.Overvol bootje naar de overkant

Ook kun je 's morgens in alle vroegte met weer een andere boot mee op excursie om op zoek te gaan naar de grote zoetwaterschildpadden en bijzondere vogels.

En dan zijn er natuurlijk de pontjes naar de overkant van de rivier. Sinds dit jaar zowel ten noorden als ten zuiden van het dorp een heuse ferry, die op onduidelijke tijden zelfs een kleine vrachtwagen naar de overkant brengt. Maar leuker is nog steeds het roeibootovertochtje. Bij de theetuin kun je instappen.

Zelf een bootje huren is geen mogelijkheid of het moet een verdwaalde kano zijn, die nog ergens te huur wordt aangeboden.

Een heel aangename manier om bootje te varen is om mee te gaan met de Günay 1, een zeilschip dat je langs de zogenoemde Twaalf Eilanden van Göcek brengt. Ingrid Captain Ramazanen Ramazan Uzun maken van deze dagtocht een waar feestje. Vanuit Dalyan word je al vroeg naar hun prachtige, volledig houten gulet gebracht die in de haven van Göcek ligt te wachten. Onderweg wordt nog even gestopt bij het ouderlijk huis van Ramazan om allerlei verse producten van het land op te halen en een aantal overheerlijke schotels die zijn moeder vers voor de tocht gemaakt heeft. Al voor negenen, als Göcek nog moeite heeft om wakker te worden, kiest de Günay 1 het ruime sop om na een half uurtje af te meren in een stille baai. Als iedereen een ochtendduik neemt, zorgt de bemanning dat er een vorstelijk ontbijt op de tafel wordt klaargezet.Op de Günay 1

In vlot Engels en gezellig Nederlands vertelt Ingrid liefdevol hoe Mum, zoals ze haar schoonmoeder noemt, alles heeft klaargemaakt. Dat ze nog die ochtend de tuin heeft afgezocht naar verse eieren van de vrij rondlopende kippen en de sinaasappels heeft geplukt voor de jus. En het moet gezegd worden, de versheid van de producten en de liefde waarmee het bereid is, proef je er in terug. Ook in de fantastische lunch die 's middags door Ramazans broer bereid wordt.

Dit verdient een MichelinsterUiteraard is het plezier dat je aan zo'n tochtje beleefd ook afhankelijk van de sfeer aan boord. Ramazan en Ingrid doen er alles aan om je een familiair gevoel te geven. En dat lukt ze zonder moeite. Als zelfs onze Engelse medepassagiers, die toch als wat stijf bekend staan, na afloop zoenend afscheid nemen, dan mag je zeggen dat dat meer dan gelukt is.

Op de website staat vermeld: maximaal 12 personen, geen muziek en als het even kan zonder motor en met zeil . En dat is een geschenk als je dat vergelijkt met de onder zeilvolgepropte boten die je die dag met een zekere regelmaat voorbij ziet en hoort komen. Voor een tochtje met de Günay 1 betaal je wel wat meer, maar dan heb je ook wat. Want als alle andere boten al lang en breed terug zijn in de haven, meert de gulet nog even af in een baai om de zonsondergang af te wachten. In alle stilte en met een glas in de hand zit men op het dek te genieten van een fantastisch uitzicht en een goed gesprek. Pas na negenen vaart het schip in het donker de haven weer in en word je daarna keurig netjes weer thuisgebracht.Zonsondergang

Ondanks alle onrust in het land van Atatürk blijft Dalyan zoals we het kennen. Vriendelijk, kleinschalig en rustig. Een prettig oord in een heerlijke, waterrijke omgeving. En een uitgelezen plek om je alledaagse beslommeringen eens te laten varen.

http://turkeygoceksailing.wixsite.com/gunay1

Foto’s

1 Reactie

  1. Jans:
    25 augustus 2016
    Dag Ron,
    Met warme gevoelens je verhaal over ons Paradijs gelezen. Wij móeten elk voorjaar 2 weken daar naar toe, anders worden we ziek van heimwee. Heerlijk zoals je de rust beschrijft van Dalyan en de bevolking. We zijn nu 2 maanden terug, maar wil eigenlijk nu al weer. We hebben vijf weken vakantie op jaarbasis. Alleen is de wereld groter dan Dalyan, dus gaan we later dit jaar iets nieuws ontdekken. Op mijn weblog staan ook een paar oude blogs over Dalyan.
    Overigens moet ik glimlachen om je naam : ik heet Janny maar voor familie/vrienden heet ik Jans en mijn lief heet Ron.
    Blijf schrijven, ik blijf je volgen !

    Warme groet van Jans